Lezing Ramon Grosfoguel zondag 12 mei 2018

Racism and islamophobia: the question of black/Muslim antagonisms and alliances

Op zondag 13 mei van 14.00-16.00 uur (inloop 13.30 uur) houdt Ramon Grosfoguel een lezing met discussie over het onderwerp: Racism and islamophobia: the question of black/Muslim antagonisms and alliances.

Wat is de rol van moslims in de trans-Atlantische slavernij geweest? Hoe wordt islamophobia in de zwarte gemeenschap gevoed? Wat zijn de problemen in de verhouding tussen zwarte en moslim activisten in de strijd tegen racisme en islamofobie? Wat zijn de positieve en negatieve ervaringen hiermee?

Ramon Grosfoguel is een autoriteit op het gebied van dekoloniale theorie. Hij is verbonden aan de University of California Berkeley. Hij is organisator van de jaarlijkse Summer Schools over Decolonizing Knowledge and Power in Barcelona and over Islamic Liberation Theology in Granada. Hij is een veelgevraagde spreker die in verschillende delen van de wereld uitgebreide kennis en ervaring en netwerken heeft opgebouwd.

Datum: zondag 13 mei, van 14.00-16.00 uur. Inloop 13.30 uur.

Locatie: IIRE, Lombokstraat 40, Amsterdam.

Toegang: gratis.

Nieuwe ontwikkelingen bij het Decolonial International Network

Het Decolonial International Network is bezig om haar netwerk verder uit te bouwen. In de afgelopen zes maanden zijn tal van nieuwe ontwikkelingen in gang gezet die in de jaarlijkse vergadering van DIN die in mei 218 in Amsterdam zal worden gehouden, aan de orde zullen komen.

In verschillende landen worden weekendcursussen gegeven in Decolonizing The Mind in samenwerking met diverse organisaties. De cursussen worden gegeven door Sandew Hira, coördinator van DIN. In het weekend van 24-25 Februari organiseerde de Islamic Human Rights Commission (IHRC) een cursus in London. In het weekend van 28-29 organiseert  Studio-K in Amsterdam een cursus. In het weekend van 19-20 mei organiseert SahWira Africa International een cursus in Turku Finland en combinatie met een lezing op de universiteit van Helsinki. De cursussen zijn een aanloop naar de ontwikkeling van een Decolonial University die als een online opleidingsinstituut zal worden opgezet met Ramon Grosfoguel als coordinator.

Grosfoguel zal op zondag 13 mei in Amsterdam een lezing houden over de relatie tussen racisme en islamofobie.

Franse activisten organiseren van 4-6 mei 2018 met steun van DIN een conferentie onder de titel Bandung of The North in Parijs. De conferentie is geïnspireerd op de conferentie in Bandung, Indonesië waarin leiders van landen die pas onafhankelijk waren geworden een eigen weg probeerden uit te stippelen los van de twee machtsblokken van Oost en West. Sandew Hira zal de namens DIN de conferentie openen en sluiten. Op de conferentie zullen onder meer spreken Angela Davis en Fred Hampton jr, de zoon van de vermoorde leider van de Black Panthers.

DIN heeft een onderzoek laten uitvoeren naar de mogelijkheden voor een netwerk van decoloniale academici die werkzaam zijn op universiteiten in de wereld. Het onderzoek gaat in op de mogelijke behoefte aan een database voor lopend en afgerond onderzoek op dekoloniale thema’s, vacatres op universiteiten met dekoloniale progamma’s, een academisch tijdschrift, gezamenlijke onderzoeksprojecten, boekpublicaties en de verbinding met activisme. De resultaten zijn binnen en zullen de komende periode nader worden geanalyseerd. Op basis daarvan zal DIN een beleid ontwikkelen.

 

De stemmen van kleur

Sandew Hira
6-4-2018

De gemeenteraadsverkiezingen van 21 maart 2018 hebben het beeld bevestigd van de Tweede Kamer verkiezingen van 15 maart 2017. De stem van de gemeenschappen van kleur heeft eindelijk vorm gekregen in nieuwe politieke partijen die zich niet schamen om het belang van hun gemeenschappen voorop te stellen. Tot dan toe werd die stemmen via kandidaten van kleur naar witte partijen te trekken. Als die kandidaten eenmaal in de Tweede Kamer kwamen, waren ze vooral druk bezig om te voorkomen dat die stem werd gehoord. Zoals Stephen Small zegt: je hebt zwarte politici en politici die zwart zijn.

Met de opkomst van politieke partijen van kleur is de stem van de gemeenschappen van kleur nadrukkelijker op de politieke agenda gezet. In 2017 kreeg DENK 211.808 stemmen, dat was goed voor drie kamerzetels. Artikel 1 (nu Bij1), die een stem aan de gemeenschap van kleur combineert met intersectionaliteit, kreeg 30.258 stemmen, goed voor een halve zetel.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen kreeg DENK een poot aan de grond in 17 gemeenten. In Amsterdam kwam Bij1 met één zetel in de Amsterdamse Raad en DENK met drie.

In 2017 had DENK in Amsterdam 31.512 stemmen en Artikel 1 (BIJ1) 11.424 stemmen bij de Tweede Kamer verkiezingen. In 2018 had DENK 23.138 stemmen (een afname van 26%) en BIJ1 6.571 stemmen (een afname van 42%).  De afname kan te maken hebben op de groeiende betekenis van lokale partijen.

De komende jaren zullen deze partijen hun beloften moeten waarmaken. Dan zal blijken of ze een meerwaarde hebben voor de gemeenschappen van kleur. We mogen optimistisch zijn, omdat alleen hun bestaan al de discussie over de positie van mensen van kleur onderdeel is geworden van een grote maatschappelijke discussie.

 

Weekend cursus Decolonizing The Mind: Zaterdag en zondag 28 en 29 april 2018

Achtergronden

Studio-K organiseert in samenwerking met IISR een weekend cursus Decolonizing The Mind (DTM). De weekend cursus behandelt the concepten, methoden en technieken van de theorie van DTM, met als doel om daarna te komen tot een gezamenlijk georganiseerd evenement. De afgelopen 150 jaar hebben twee theorieën over bevrijding van de mens kennis, cultuur en activisme bepaald: Liberalisme en Marxisme. Beiden zijn geworteld in de Europese Verlichting. Dekoloniaal denken is een verzameling bijdragen voor een derde theorie van bevrijding die onder verschillende labels zijn ontwikkeld: postkolonialisme, orientalisme, subaltern studies, Islamic Liberation Theology, Zapatismo etc. DTM beoogt deze bijdragen bijeen te brengen in een samenhangend theoretisch raamwerk als een alternatief voor Liberalisme en Marxisme.

De cursus is bedoeld voor activisten, studenten en academici die kennis willen maken met DTM.

Onderwerpen

De cursus behandelt de volgende vragen:

  1. Wat zijn de verschillen tussen de drie theorieën: Liberalisme, Marxisme en DTM?
  2. Hoe is het proces van kennisproductie vanuit deze drie theorieën? Welke concepten, methoden van argumentatie, houding en vaardigheden zijn daarbij vereist? Hoe is de relatie met instituties van macht?
  3. Wat is mental slavery? Hoe is onze geest, mentaliteit, houding en vaardigheden beïnvloed door het kolonialisme? Hoe komt dat tot uiting in het dagelijks leven, op werk en in het activisme?
  4. Hoe passen we DTM toe op het gebied van geschiedschrijving en het bouwen van solidariteit tussen verschillende groepen die zich organiseren rondom anti-racisme, islamofobie, diversiteit, LGTBQ+, vrouwenstrijd, intersectionaliteit, anti-imperialistische strijd en de algemene maatschappelijke discussies?

De bijeenkomst is een voorbereiding op een publiek evenement dat in juni zal worden gehouden in het kader van Keti Koti Maand waarin de deelnemers getraind worden om dit evenement vorm en inhoud te geven vanuit een DTM perspectief.

Cursus materiaal

De cursus is een intensieve interactieve oefening die begint met een voorbereiding, de cursus zelf en een traject van nazorg. Er wordt een besloten Facebook groep voor de cursus gemaakt.

In tegenstelling tot een eerder bericht zal Facebook niet gebruikt worden in de cursus, maar een E-Learning systeem: Moodle. De deelnemers krijgen toegang tot Moodle. Cursusmateriaal en communicatie tussen deelnemers voor en na de cursus vindt via Moodle plaats. Een week voor de cursus wordt het curusmateriaal in Moodle beschikbaar gesteld. Daarin worden de basisconcepten uitgelegd. Deelnemers worden geacht om de powerpoint voor de cursus te bestuderen.

Les methoden

Op de cursus wordt aan participanten gevraagd om een korte samenvatting te geven van de powerpoint.

Vervolgens wordt via debatten, korte presentaties die tijdens de cursus worden voorbereid en case-besprekingen de theorie toegepast.

Programma

Zaterdag

09.30-10.00 Inloop
10.00-10.30 Kennismaking: wie ben je en wat wil je kwijt over jezelf
10.30-12.30 Sessie 1: DTM als een derde theorie van bevrijding
12.30-13.30 Lunch
13.30-17.00 Sessie 2: mental slavery

Zondag

09.30-10.00 Inloop
10.00-12.30 Sessie 3: Toepassing DTM in dagelijks leven
12.30-13.30 Lunch
13.30-17.00 Sessie 4: Training in DTM vaardigheden in discussies, debat en activisme.

Na de cursus

Een belangrijk doel van de cursus is om deelnemers in staat te stellen om DTM toe te passen in het dagelijks leven: werk, discussie met collega’s, op school of universiteit met vrienden en familie etc.

De Facebook groep zal na de cursus actief blijven zodat mensen met elkaar kunnen blijven communiceren en elkaar kunnen helpen als ze artikelen willen schrijven of op andere manieren willen interveniëren in maatschappelijke discussies.

Over de Cursus

Deze cursus is een samenwerking met het programma School of Critics bij Studio/K waarbij maandelijks Informatieve lezingen, workshops, panels, film en/of discussieavonden over kritische en maatschappelijk onderbelichte thema’s worden georganiseerd. Dit zal zo veel mogelijk worden gedaan in samenwerking met culturele en maatschappelijke organisaties. Studio/K vindt het belangrijk om kritische discussies te faciliteren, maar deelt niet noodzakelijk de meningen en standpunten die worden vertegenwoordigd door de genodigde sprekers, partijen en/of groepen.

Datum en tijd

De cursus wordt gegeven op zaterdag 28 en zondag 29 april van 10.00-17.00 uur bij Studio/K, Timorplein 62, 1094 CC Amsterdam

Cursusgeld en aanmelding

Het cursusgeld bedrag € 40 euro en is inclusief twee lunches op zaterdag en zondag. Het maximaal aantal deelnemer is 25.

Je kunt je hier aanmelden. Het cursusgeld moet uiterlijk 15 april overgemaakt worden.

Cursusleider

De cursus wordt gegeven door Sandew Hira, coördinator van het Decolonial International Network en directeur van IISR.

Aanmelding

Aanmelding is verplicht en geschiedt via de website van IISR.

Na aanmelding moet het bedrag van 40 euro worden overgemaakt naar International Institute for Scientific Research, RABO Bank, IBAN NL35 RABO 0103 0575 60, BIC (Swift Code) RABONL2U.

Meer informatie

Email: info@iisr.nl.

Telefoon: 06-41283785

De gemeenteraadsverkiezingen van 2018

Sandew Hira
2-3-2018

Per gemeenteraad

De komende gemeenteraadsverkiezingen geven inzicht in hoe de politieke krachtsverhoudingen in Nederland zich ontwikkelen. Laten we kijken naar de opiniepeilingen rond januari – februari 2018 in vergelijking met de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen in 2014.

Onderstaande tabel is samengesteld op basis van de volgende bronnen.

  1. Den Haag: I&O Research, https://denhaagfm.nl/2018/02/21/peiling-vvd-d66-en-groep-de-mos-kunnen-de-grootste-partij-worden/
  2. Utrecht: Maurice de Hond, https://www.ad.nl/utrecht/groenlinks-grootste-partij-in-utrecht-volgens-peiling-de-hond~a908c678/
  3. Rotterdam: Maurice de Hond, https://rotterdam.groenlinks.nl/nieuws/peiling-maurice-de-hond-leefbaar-college-verliest-groenlinks-wint-fors
  4. Ansterdam: Maurice de Hond, https://www.noties.nl/v/get.php?a=peil.nl&s=weekpoll&f=2018-01-28+gdr.pdf

 

 

Partij

Den Haag Utrecht Rotterdam Amsterdam
2014 feb-18 2014 jan-18 2014 jan-18 2014 jan-18
VVD 4 7 5 7 3 6 6 6
D66 8 6 13 9 6 5 14 9
Groep Mos 3 6
Groen Links 2 5 9 10 2 5 6 9
PVV 7 4 0 2 5
PvdA 6 4 5 4 8 5 10 5
CDA 3 3 3 3 3 3 1 1
Partij vd dieren 1 2 1 1 1 1 1 2
Haagse Stadspartij 5 2
SP 2 2 4 3 5 4 6 4
50+ 2 1
Islam Democraten 2 1
Christen Unie/SGP 1 1 2 2 1 1
Partij vd eenheid 1 0
Leefbaar Rotterdam 14 7
Nida 0 0 2 1
DENK 0 2 2 3
Student en starter 1 1
Stadsbelang Utrecht 2 1
Forum v Dem. 3
BIJ1 2
Rest Amsterdam 1 0
Totaal 45 45 45 45 45 45 45 45

 

Enkele algemene conclusies uit deze tabel voor de grote partijen zijn:

  1. De VVD blijkt een sterke stabiele partij te zijn in de grote steden en groeit in Den Haag, Utrecht en Rotterdam. In Amsterdam blijft ze gelijk.
  2. D66 verliest terrein in alle steden.
  3. Groen Links wint in alle steden.
  4. De PVV verliest in Den Haag maar wint in de overige steden. Forum voor Democratie komt op in Amsterdam.
  5. Het verlies van de PvdA bij de Tweede Kamer verkiezingen zet zich door in de gemeenteraadsverkiezingen.

Politieke blokken

Laten we partijen bij elkaar groeperen in linkse en rechtse blokken.

 

Blok

Den Haag Utrecht Rotterdam Amsterdam
2014 feb-18 2014 jan-18 2014 jan-18 2014 jan-18
Rechts: VVD/CDA/D66/CU-SGP/50+ 16 19 23 21 13 15 21 17
Extreem rechts: PVV/FvD/Leefb. Rdam 7 4 0 2 14 12 0 3
Links: GL/PvdA/SP/Islam-Dem/Nida/DENK/BIJ1/PvdD 13 14 19 20 18 18 23 25
Lokaal:Groep Mos/Haagse Stadspartij/PcdEenh/Student-starter/stadsbelang Utr/Rest Adam 9 8 3 2 0 0 1 0
Totaal 45 45 45 45 45 45 45 45

 

Opmerkelijk is Amsterdam: daar vormen de linkse partijen met de partijen van mensen van kleur een meerderheid van 25 tegenover een blok van rechts en extreem-rechts van 20 zetels. Amsterdam kan dus een links college vormen met de DENK en BIJ1. Het huidige Amsterdams college bestaat uit VVD, D66 en SP. Zij gaan terug van 26 naar 19 zetels. Ze kunnen een centrum-rechts college vormen met Groen Links en hebben dan een meerderheid van 28 zetels.

Een links blok bestaande uit GL/PvdA/SP/DENK/BIJ1/PvdD is ook een mogelijkheid, maar daarvoor is politieke moed nodig.

In ieder geval is verheugend dat in Amsterdam twee partijen van mensen van kleur samen 5 zetels in de raad zullen krijgen als de prognose correct is. Hopelijk leidt dat tot meer samenwerking tussen deze groepen in de toekomst.

Rechts en extreem rechts hebben in de andere steden een kleine meerderheid: 23 zetels in Den Haag en Utrecht en 27 in Rotterdam.

Landelijke implicaties

Maurice De Hond heeft met het oog op de gemeenteraadsverkiezingen een landelijke peiling opgesteld die inzicht geeft in de verschuiving van de krachtsverhoudingen.

Als er nu verkiezingen zouden worden gehouden, dan zou de regeringscoalitie (VVD, D66, CDA en Christen Unie) haar meerderheid van 76 zetels verliezen en terugvallen naar 62 zetels. PvdA blijft verliezen. Groen Links lijkt haar piek te hebben bereikt. DENK blijft even groot.

Partij 2017 jan-18 Verschil
VVD 33 27 -6
D66 19 16 -3
Groen Links 14 13 -1
PVV 20 15 -5
PvdA 9 13 4
CDA 19 14 -5
Partij vd dieren 5 7 2
SP 14 14 0
50+ 4 5 1
Christen Unie 5 5 0
SGP 3 3 0
DENK 3 3 0
Forum v Dem. 2 15 13
Totaal 150 150 0

 

Als we de partijen indelen naar blokken dan zien we dat het linkse blok een beetje groeit, het rechtse blok daalt, maar extreem rechts groeit van 22 naar 30 zetels.

Blok 2017 jan-18 Verschil
Rechts: VVD/D66/CDA/50+/CU/SGP 83 70 -13
Extreem rechts: PVV/FvD 22 30 8
Links: GL/PvdA/PvdD/SP/DENK 45 50 5
Totaal 150 150 0

Algemene conclusies

Extreem rechts blijkt een belangrijke factor in de Nederlandse politiek. Bijna een derde van de kiezers stemt extreem-rechts (PVV, FvD). De toekomst van Nederland wordt er niet rooskleuriger op voor mensen van kleur.

De stabiliteit van DENK op landelijk niveau en de opkomst van meerdere partijen van mensen van kleur op lokaal niveau geeft aan dat er in onze gemeenschappen nog genoeg veerkracht om de strijd tegen extreem rechts te voeren. Het grootste probleem zal zijn om de eenheid onder deze partijen te bevorderen. Dat zal respect afdwingen bij linkse witte partijen en hen sneller achter een brede beweging tegen racisme te krijgen.

Anti-racisme stemwijzer

Zie voor de standpunten van verschillende partijen m.b.t. de strijd tegen racisme: de anti-racisme stemwijzer.

Standbeeld voor Hitler in de Hitlerstraat

Sandew Hira, 2-2-2018

De discussie over de verandering van koloniale namen in de publieke ruimte en het neerhalen van standbeelden heeft weer laten zien hoe het mechanisme van kolonisatie van de geest werkt.

Het begint met gezond verstand. Je ziet een standbeeld van Hitler in een straat die heet Hitlerstraat. Je denkt: “Hé, waarom eren ze Hitler met een straatnaam en een standbeeld?” Hitler staat toch bekend als een massa-moordenaar? Dus sta je op en roept: “Mensen, we moeten de straatnaam veranderen en het beeld weghalen. Je kunt een misdadiger niet eren?”

En dan staat een massa witte deskundigen en house negroes op die in koor roepen: “Hoezo straatnamen veranderen en standbeelden weghalen? Dan doen we niet!” Het gezond verstand verdwijnt en maakt plaats voor drogredeneringen en koloniale discussietechnieken. Laten we ze stuk voor stuk analyseren

Techniek 1: verschuif het ontwerp van de discussie

CDA-leider Sybrand Buma zegt: ”Alsof je door beelden omver te werpen en namen uit te wissen een beter mens wordt.”

Inderdaad, de discussie gaat nu over de vraag: hoe wordt ik een beter mens? Ja, dan kan inderdaad op verschillende andere manieren. En daar kun je eindelijk over discussiëren.

Overigens zou je ook nog de vraag kunnen beantwoorden: zou een standbeeld van Hitler neerhalen je een beter mens maken? Buma vindt van niet.

Techniek 2: Marginaliseer de initiatiefnemers: een kleine groep

VVD-fractieleider Klaas Dijkhof in de Tweede kamer zegt dat het om een kleine groep gaat en kleine groepen horen in de Nederlandse samenleving geen stem te hebben en mogen ook niet gehoord worden. Een kleine groep vrouwen hebben aan het begin van de 20ste eeuw gestreden voor vrouwenkiesrecht. Als we Dijkhof’s redenering zouden toepassen in die tijd dat zouden nu moeten stellen dat deze vrouwen geen rechtvaardige strijd voeren omdat het om een kleine groep ging die de strijd aanbond.

Techniek 3: Criminaliseer de initiatiefnemers: val hun karakter aan, niet hun ideeën

Dijkhof spreekt over “georganiseerde gekwetstheid en slachtofferschap”. Mensen die nooit iets gevoeld hebben bij het beeld van Hitler voelen, roepen ineens schande. Dat betekent dat deze mensen niet integer zijn. Hij valt hun karakter aan. Ze zijn niet oprecht. Daarom is alles wat ze doen verkeerd. Stel je voor dat iemand dat zou zeggen over Joden, die de misdaden van Hitler aan de kaak willen stellen: georganiseerde gekwetstheid en slachtofferschap. Wat zou je daarvan vinden?

Techniek 4: maak een absurde vernieuwing in de methode van het geschiedenisonderwijs

Een nieuw argument: beelden en straatnamen is een vorm van geschiedenisonderwijs. Als we ze veranderen, dan tasten we het geschiedenisonderwijs aan.

Sinds wanneer wordt geschiedenisonderwijs gegeven via straatnamen en standbeelden? Normaal wordt geschiedenisonderwijs gegeven op scholen, niet op pleinen, straten of tunnels. Voer een absurde vernieuwing in. Begint een geschiedenisles als volgt: “Nou kinderen, vandaag gaan we jullie vertellen over Hitler. We maken een beeld van klei van Hitler en een naambord. Dan gaan we op het schoolplein. We zetten het beeld neer en noemen onze schoolplein Hitlerplein.” En dit doen we als een vorm van vernieuwing van het geschiedenisonderwijs.

Techniek 5: Nuance versus moraliteit: er zijn twee kanten van het verhaal

Vermijd een inhoudelijke discussie over wat Hitler heeft gedaan. Maar als je niet anders kant, gebruik het argument van de nuance. De wereld is niet zwart-wit, maar heeft grijstinten. Er is niet één verhaal. Er zijn verschillende kanten aan een verhaal. We moeten niet éénzijdig zijn. Toegegeven, Hitler heeft slechte dingen gedaan, maar hij heeft ook goede dingen gedaan. Deze techniek stelt je in staat om moraliteit te verbergen achter rationaliteit. Je doet alsof het niet een kwestie van morele keuzen die je maakt om Hitler te eren, maar om een kwestie van algemene rationaliteit in een discussie: het gaat om nuanceringen in plaats van moraliteit. Daardoor verschuif je de discussie over de feiten van de misdaden van Hitler, naar algemene discussies over kennisproductie.

Feminisme als instrument van racisme: DTM en Boef

Sandew Hira, 5-1-2017

Het is weer zover. De media gaan weer los op mensen van kleur. En daarbij gebruiken ze een oude techniek die we in Decolonizing The Mind (DTM) noemen “breng beschaving aan de barbaren” (civilizing the barbarian). In die techniek wordt de superioriteit van de witte beschaving tegen de inferioriteit van de niet-witte beschaving weer eens benadrukt. Het gaat om de kwestie Boef, artiestennaam van Sofiane Boussaadia. Boef is een apolitieke rapper waarvan je duizend in een dozijn hebt en die net als veel apolitieke rappers sexistische teksten in hun raps hebben. Dat maakt hem succesvol in het apolitieke culturele klimaat van jongeren. Zijn video’s trekken miljoenen views op YouTube. Hij treed op op grote festivals.

Op Nieuwjaarsdag 2018 kreeg hij van een aantal jonge vrouwen een lift toen hij met een lekke band kwam te staan. Hij noemde ze vervolgens in een videoblog kechs (hoeren).

Ach, zou je denken. Wat is daar nou zo bijzonder aan.

Cabaterier Hans Teeuwen roept trots: “Alle vrouwen zijn kuthoeren.” Zijn collega Youp van ’t Hek schreef een gedicht die hij met verve voordraagt en als titel heeft “Vuile vieze tering hoer.”

Maar Boef is anders behandeld dat deze cabaretiers. Ninke Dej, columniste van vrouwenblad Viva haalde met instemming Teeuwen aan: Want, zoals Hans Teeuwen al zei: Alle vrouwen zijn KUTHOEREN. Vrouwen geven altijd af op nieuwe vriendinnen van exen, of ex- vriendinnen van nieuwe liefdes.”[1]

De website Cabaret op het net publiceert het gedicht van Van ’t Hek met de beschrijving: “Youp van ’t Hek met het mooiste liefdesgedicht, uit de voorstelling Scherven (1997).”[2]

Bij Boef ging het anders. Popfestival Paaspop in Schijndel zegt hem af. Muziekfestival Muze Misse wil hem niet meer hebben. GOfun Partyvakanties van reisorganisatie Corendon, die vakanties organiseert naar Chersonissos (Griekenland), Sunny Beach (Bulgarije) en Lloret de Mar (Spanje) hebben de samenwerking met Boef opgezegd. Hij zou daar optreden.

Media, columnisten en intersectionele activisten buitelen over elkaar om Boef te veroordelen vanwege zijn sexistische uitlatingen. Er is een ware media-hype om Boef te veroordelen.

Hoe moeten we het verschil verklaren tussen de veroordeling van Boef en de lof voor Teeuwen en Van ’t Hek voor hetzelfde gedrag? Het antwoord moeten we zoeken in de DTM analyse van het mechanisme “breng beschaving aan de barbaren” en de rol van het feminisme daarin.

Boef is het prototype van de moslimbarbaar, de vrouwenhater. Dat wordt zo letterlijk gezegd, maar de hype vindt plaats tegen de achtergrond van een klimaat waarin moslims sinds Pim Fortuyn neergezet worden als achterlijk en de meeste politieke partijen met de PVV voorop pleiten voor de bescherming van Nederlandse waarden als feminisme tegen de oprukkende achterlijke beschaving uit het oosten.

Door Boef aan de schandpaal te nagelen en Teeuwen en Van ’t Hek op te hemelen wordt het verschil gemaakt tussen de barbaar die vrouwenhaat en Nederlandse cabaretiers die groffe, maar leuke grappen maken over vrouwen. Feminisme is hierdoor een instrument geworden van racisme door haar selectieve toepassing. Feminisme is een vlag geworden van het Westen dat zich als doel heeft gesteld om barbaren beschaving bij te brengen. Feminisme was de vlag waaronder de oorlog in Afghanistan is gevoerd om Afghaanse vrouwen te bevrijden van de achterlijke Taliban.

En veel feministen lenen zich voor deze vorm van racisme. Ze zwijgen over het racistisch karakter van dit feminisme en sluiten zich maar al te graag aan bij het koloniale koor van de Westerse beschaving. Intersectionalisten hebben moeite om kleur te bekennen. Als feminisme een instrument is van racisme, wat is dan nog de zin van intersectionaliteit die ervan uitgaan dat dat onmogelijk is? Immers, feminisme en racisme versterken elkaar en kunnen nooit in conflict zijn met elkaar. Maar als de praktijk anders uitwijst, wat doe je dan nog als intersectionalist? Blijft je deel van het koloniale koor, of neem je stelling nemen tegen racisme en leg je uit waarom er een verschil is in de media-hype tussen Boef en de witte cabaretiers?

De hypocrisie van het feminisme komt op het wereldtoneel pijnlijk tot uiting in de manier waarom feministen reageren op Malala Yousafzai, die op 15-jarige leeftijd door de Taliban door het hoofd werd geschoten en de 16-jarige Palestijnse verzetstrijdster Ahed Tamimi die door Israel werd gearresteerd en in de gevangenis gegooid. Malala kreeg de steun van feministen van hoog tot laag. Tamimi wordt doodgezwegen.

DTM leert ons waarom dit zo is: feminisme is het oude verhaal van het brengen van beschaving aan de barbaren in een nieuw jasje van vrouwenbevrijding.

[1] https://www.viva.nl/nynke/alle-vrouwen-zijn/

[2] http://cabaretophetnet.nl/youp-van-t-hek/youp-van-t-hek-liefdesgedicht/.

Na Dokkum: hoe verder?

Sandew Hira
8-12-2017
Een nieuwe fase
Dit jaar heeft een onthutsende ervaring opgeleverd voor veel activisten die strijden tegen institutioneel racisme in de vorm van Zwarte Piet. De blokkade op de snelweg naar Dokkum, de intimidatie van Sylvana Simons door PVV Pieten die naar haar huis gingen, PVV Pieten die een school in Utrecht binnendringen die geen Zwarte Pieten heeft op haar Sinterklaasviering. Dat zijn allemaal tekenen dat we een nieuwe fase ingaan in de strijd tegen Zwarte Piet.
Wat is het belangrijkste kenmerk van deze fase? Dat is het vraagstuk van initiatief.
Het initiatief in de strijd tegen Zwarte Piet lag tot nu toe bij de activisten tegen racisme: demonstraties tijdens de landelijke intocht, bijeenkomsten, allerlei acties etc. Daar reageerde de rest van de samenleving op: talkshows, inbelprogramma’s, sociale media etc.
De strijd tegen Zwarte Piet is geïnitieerd vanuit de Afro-gemeenschap. Maar de link met institutioneel racisme maakt dat andere gemeenschappen van kleur voelen dat dit ook over hen gaat. Op werk, in familie- of andere sociale verbanden staat het ter discussie. Mensen van kleur met een onbevangen geest kiezen vanuit dat gevoel en de link naar racisme voor de strijd tegen Zwarte Piet. Mensen van kleur – inclusief Afro’s – met een gekoloniseerde geest voelen zich steeds meer onder druk om hun witte meesters te verdedigen, en met steeds meer ongemak. In de witte gemeenschap is er een breuk opgetreden tussen voor- en tegenstanders van Zwarte Piet. Een toenemend deel van de witte gemeenschap spreekt zich uit tegen Zwarte Piet.
Reeds voor Dokkum trad er een verandering op. Dat deel van de witte gemeenschap dat tegen Zwarte Piet is, raakt meer en meer geradikaliseerd. De NTR die in het begin twijfelde in haar opstelling, radikaliseert: Willemijn Francissen, mediadirecteur van de NTR: “We laten onze oren niet hangen naar welke extreme groep dan ook… Maar we weten allemaal dat je zwart wordt als je door een schoorsteen gaat en dat is wat Pieten doen. Bij ons is zwart geen huidskleur, maar roet… Die hele discussie heeft het voor best veel mensen bijna verpest, ook voor programmamedewerkers.” Alle argumenten over de schoorsteen worden nu zonder pardon terzijde geschoven. De twijfel is omgeslagen naar radikalisatie.
Met Dokkum hebben de PVV-Pieten het initiatief naar zich toegetrokken. PVV-Pieten zijn extreem-rechtse pro-Zwarte Piet activisten die de radikale lijn van de PVV nu uitdragen in de Zwarte Piet discussie. De witte fundamentalisten van de PVV dwingen de samenleving om te kiezen voor racisme en islamofobie. De PVV-Pieten dwingen de samenleving om expliciet te kiezen voor het behoud van Zwarte Piet. En die dwang oefenen ze uit door het initiatief in de acties naar zich toe te trekken. Ze gaan niet meer reageren op anti-Zwarte Piet activisten. Ze gaan de activisten desnoods met geweld dwingen om te reageren op hen, en daarmee de rest van de samenleving voor het blok te zetten: kies voor of tegen Zwarte Piet.
En dit is de belangrijkste les van Dokkum: als je dat doet, dan is de kans op succes groter dan als je eeuwig blijft doordiscussiëren over wel of geen Zwarte Piet. Blokkeer de snelweg. Intimideer Sylvana Simons openlijk voor haar deur. Dring ongevraagd een school binnen. En kijk dan hoe de samenleving reageert. Niet de gekleurde samenleving, maar de witte. En wat blijkt? Die witte samenleving toont begrip voor hun acties!
De politie keuvel 45 minuten lang op de snelweg met de PVV-Pieten in plaats van ze te arresteren. Jeroen Pauw steekt actievoerdster Jenny Douwes een hart onder de riem: “Trek je niets aan van mensen die zeggen dat je extreem-rechts bent”. Inderdaad, Jenny Douwes is niet extreem-rechts. Ze is gewoon extreem.
Premier Rutte toont begrip. Ministers tonen begrip. De groep twijfelaars wordt minder. De groep die hun mind opmaakt om voor Zwarte Piet te zijn wordt groter. De PVV-Pieten worden radikaler.
De Amerikaanse discussie over geweld(loosheid)
Het is belangrijk om lessen te trekken uit de geschiedenis van de strijd tegen racisme over de hele wereld. De lessen van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging zijn relevant voor Nederland, omdat de Afro bevolking in de VS een kleine minderheid is (10%). De Afro bevolking van Nederland is zelfs nog kleiner, amper 3%.
De situatie in de VS was nog erger: daar was apartheid vastgelegd in de wet. De inzet was de afschaffing van apartheid. De witte fundamentalisten waren zeer gewelddadig: het vermoorden van zwarte activisten was deel van hun strategie.
In Amerika heeft een discussie plaatsgevonden over het gebruik van geweld in de strijd tegen apartheid. Grofweg had je twee stromingen, die tegen elkaar werden gesteld, maar vanuit een bepaalde optiek ook als aanvullend kunnen worden beschouwd.
De lijn van Martin Luther King was geweldloos verzet. King was naar India gegaan om te leren van de methoden van de beweging van Gandhi in de strijd tegen de Britse bezetting van India. Zijn activisten werden getraind door activisten van Gandhi. Die training was niet mals.
Een principe van geweldloos verzet is dat je slagen incasseert van de tegenpartij zonder dat je terugslaat. Dat is onnatuurlijk. Als iemand je slaat, is je natuurlijke reactie dat je je verweert: dekken en zo nodig terugslaan. De training is fysiek en geestelijk. Hoe zou je met je lichaam en je geest moeten reageren op geweld?
Een onderbouwing van deze strategie door King was het argument van demografie: de Afro’s vormen zo een kleine minderheid (10%) dat de strijd onmogelijk gewonnen kan worden door geweld. De minderheid moet allianties vormen met delen van de witte gemeenschap en zo breuken forceren die kunnen leiden tot de val van het systeem. Wat is dan het alternatief voor gewelddadige verzet? Geweldloos verzet.
De lijn die door Malcolm X en later door de Black Panthers werd uitgedragen was die van gewapende zelfverdediging. Let wel, het ging hier niet om gewapende strijd zoals in de bevrijding van koloniën in Afrika of Azië. Het was niet een gewapende strijd, een strijd die gewonnen moest worden door uiteindelijk een oorlog te voeren met wapens. Het ging om het opeisen van het recht om de zwarte gemeenschap te verdedigen tegen geweld waar de politie het liet afweten of zelfs meewerkte met witte racisten.
De Nederlandse discussie over strategie
Onder anti Zwarte Piet activisten worden deze discussies ook gevoerd. Moeten de activisten bij een volgende intocht hun eigen ordedienst meenemen om de demonstranten te beschermen? Wat doe je de volgende keer als je bus op de snelweg wordt gestopt? Moeten eigen auto’s voor de bus rijden en van daaruit een mogelijke blokkade opheffen? Moet je überhaupt gaan demonstreren bij de intocht als de demonstranten fysiek gevaar lopen?
Ik ben een voorstander van geweldloos verzet om verschillende redenen. Het demografisch argument is ook in Nederland een sterk argument. Met alle mensen van kleur zijn we nog een kleine minderheid in deze samenleving. Wil je fundamentele veranderingen doorvoeren dan heb je belangrijke delen van de witte gemeenschap nodig.
Een tweede argument is dat geweldloos verzet de gemeenschappen van kleur die de voorhoede zal zijn in deze strijd, gaat verbinden. Het overgrote deel van de mensen van kleur is niet gewelddadig en is instinctief voor het oplossen van problemen via dialoog en verzoening. Gewelddadige acties zal de gemeenschap scherp verdelen in voor- en tegenstanders van geweld en grote groepen ervan weerhouden om in verzet te gaan.
Geweldloos verzet zal meer mensen in verzet brengen en daardoor de strijd verbreden.
Tot nu toe is geweldloos verzet vorm gegeven in demonstraties tijdens de intocht. Welke andere vormen zijn denkbaar? Dit moet een kwestie zijn va
n openbare discussie in onze gemeenschappen.
Het organisatievraagstuk
Tenslotte zal het organisatievraagstuk bij de kop moeten worden genomen. Er moet een initiatief komen voor een brede conferentie over een antwoord op witte fundamentalisten en PVV-Pieten en een coherente strategie over geweldloos verzet. De voorbereiding van de conferentie is minstens zo belangrijk als de uitvoering. Het moet een conferentie zijn die de traditionele activistenvergaderingen ontstijgt en mensen een podium geeft die met elkaar van mening verschillen. We moeten leren dat activisten met verschillende meningen en strategieën het normaal vinden om respectvol met elkaar in discussie te gaan in plaats van elkaar op Facebook af te maken. Eenheid in en verbreding van de strijd is meer dan ooit belangrijk om het initiatief terug te halen.

Sandew Hira, 8-12-2017

Een nieuwe fase

Dit jaar heeft een onthutsende ervaring opgeleverd voor veel activisten die strijden tegen institutioneel racisme in de vorm van Zwarte Piet. De blokkade op de snelweg naar Dokkum, de intimidatie van Sylvana Simons door PVV Pieten die naar haar huis gingen, PVV Pieten die een school in Utrecht binnendringen die geen Zwarte Pieten heeft op haar Sinterklaasviering. Dat zijn allemaal tekenen dat we een nieuwe fase ingaan in de strijd tegen Zwarte Piet.

Wat is het belangrijkste kenmerk van deze fase? Dat is het vraagstuk van initiatief.

Het initiatief in de strijd tegen Zwarte Piet lag tot nu toe bij de activisten tegen racisme: demonstraties tijdens de landelijke intocht, bijeenkomsten, allerlei acties etc. Daar reageerde de rest van de samenleving op: talkshows, inbelprogramma’s, sociale media etc.

De strijd tegen Zwarte Piet is geïnitieerd vanuit de Afro-gemeenschap. Maar de link met institutioneel racisme maakt dat andere gemeenschappen van kleur voelen dat dit ook over hen gaat. Op werk, in familie- of andere sociale verbanden staat het ter discussie. Mensen van kleur met een onbevangen geest kiezen vanuit dat gevoel en de link naar racisme voor de strijd tegen Zwarte Piet. Mensen van kleur – inclusief Afro’s – met een gekoloniseerde geest voelen zich steeds meer onder druk om hun witte meesters te verdedigen, en met steeds meer ongemak. In de witte gemeenschap is er een breuk opgetreden tussen voor- en tegenstanders van Zwarte Piet. Een toenemend deel van de witte gemeenschap spreekt zich uit tegen Zwarte Piet.

Reeds voor Dokkum trad er een verandering op. Dat deel van de witte gemeenschap dat tegen Zwarte Piet is, raakt meer en meer geradikaliseerd. De NTR die in het begin twijfelde in haar opstelling, radikaliseert: Willemijn Francissen, mediadirecteur van de NTR“We laten onze oren niet hangen naar welke extreme groep dan ook… Maar we weten allemaal dat je zwart wordt als je door een schoorsteen gaat en dat is wat Pieten doen. Bij ons is zwart geen huidskleur, maar roet… Die hele discussie heeft het voor best veel mensen bijna verpest, ook voor programmamedewerkers.” Alle argumenten over de schoorsteen worden nu zonder pardon terzijde geschoven. De twijfel is omgeslagen naar radikalisatie.

Met Dokkum hebben de PVV-Pieten het initiatief naar zich toegetrokken. PVV-Pieten zijn extreem-rechtse pro-Zwarte Piet activisten die de radikale lijn van de PVV nu uitdragen in de Zwarte Piet discussie. De witte fundamentalisten van de PVV dwingen de samenleving om te kiezen voor racisme en islamofobie. De PVV-Pieten dwingen de samenleving om expliciet te kiezen voor het behoud van Zwarte Piet. En die dwang oefenen ze uit door het initiatief in de acties naar zich toe te trekken. Ze gaan niet meer reageren op anti-Zwarte Piet activisten. Ze gaan de activisten desnoods met geweld dwingen om te reageren op hen, en daarmee de rest van de samenleving voor het blok te zetten: kies voor of tegen Zwarte Piet.

En dit is de belangrijkste les van Dokkum: als je dat doet, dan is de kans op succes groter dan als je eeuwig blijft doordiscussiëren over wel of geen Zwarte Piet. Blokkeer de snelweg. Intimideer Sylvana Simons openlijk voor haar deur. Dring ongevraagd een school binnen. En kijk dan hoe de samenleving reageert. Niet de gekleurde samenleving, maar de witte. En wat blijkt? Die witte samenleving toont begrip voor hun acties!

De politie keuvel 45 minuten lang op de snelweg met de PVV-Pieten in plaats van ze te arresteren. Jeroen Pauw steekt actievoerdster Jenny Douwes een hart onder de riem: “Trek je niets aan van mensen die zeggen dat je extreem-rechts bent”. Inderdaad, Jenny Douwes is niet extreem-rechts. Ze is gewoon extreem.

Premier Rutte toont begrip. Ministers tonen begrip. De groep twijfelaars wordt minder. De groep die hun mind opmaakt om voor Zwarte Piet te zijn wordt groter. De PVV-Pieten worden radikaler.

De Amerikaanse discussie over geweld(loosheid)

Het is belangrijk om lessen te trekken uit de geschiedenis van de strijd tegen racisme over de hele wereld. De lessen van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging zijn relevant voor Nederland, omdat de Afro bevolking in de VS een kleine minderheid is (10%). De Afro bevolking van Nederland is zelfs nog kleiner, amper 3%.

De situatie in de VS was nog erger: daar was apartheid vastgelegd in de wet. De inzet was de afschaffing van apartheid. De witte fundamentalisten waren zeer gewelddadig: het vermoorden van zwarte activisten was deel van hun strategie.

In Amerika heeft een discussie plaatsgevonden over het gebruik van geweld in de strijd tegen apartheid. Grofweg had je twee stromingen, die tegen elkaar werden gesteld, maar vanuit een bepaalde optiek ook als aanvullend kunnen worden beschouwd.

De lijn van Martin Luther King was geweldloos verzet. King was naar India gegaan om te leren van de methoden van de beweging van Gandhi in de strijd tegen de Britse bezetting van India. Zijn activisten werden getraind door activisten van Gandhi. Die training was niet mals.

Een principe van geweldloos verzet is dat je slagen incasseert van de tegenpartij zonder dat je terugslaat. Dat is onnatuurlijk. Als iemand je slaat, is je natuurlijke reactie dat je je verweert: dekken en zo nodig terugslaan. De training is fysiek en geestelijk. Hoe zou je met je lichaam en je geest moeten reageren op geweld?

Een onderbouwing van deze strategie door King was het argument van demografie: de Afro’s vormen zo een kleine minderheid (10%) dat de strijd onmogelijk gewonnen kan worden door geweld. De minderheid moet allianties vormen met delen van de witte gemeenschap en zo breuken forceren die kunnen leiden tot de val van het systeem. Wat is dan het alternatief voor gewelddadige verzet? Geweldloos verzet.

De lijn die door Malcolm X en later door de Black Panthers werd uitgedragen was die van gewapende zelfverdediging. Let wel, het ging hier niet om gewapende strijd zoals in de bevrijding van koloniën in Afrika of Azië. Het was niet een gewapende strijd, een strijd die gewonnen moest worden door uiteindelijk een oorlog te voeren met wapens. Het ging om het opeisen van het recht om de zwarte gemeenschap te verdedigen tegen geweld waar de politie het liet afweten of zelfs meewerkte met witte racisten.

De Nederlandse discussie over strategie

Onder anti Zwarte Piet activisten worden deze discussies ook gevoerd. Moeten de activisten bij een volgende intocht hun eigen ordedienst meenemen om de demonstranten te beschermen? Wat doe je de volgende keer als je bus op de snelweg wordt gestopt? Moeten eigen auto’s voor de bus rijden en van daaruit een mogelijke blokkade opheffen? Moet je überhaupt gaan demonstreren bij de intocht als de demonstranten fysiek gevaar lopen?

Ik ben een voorstander van geweldloos verzet om verschillende redenen. Het demografisch argument is ook in Nederland een sterk argument. Met alle mensen van kleur zijn we nog een kleine minderheid in deze samenleving. Wil je fundamentele veranderingen doorvoeren dan heb je belangrijke delen van de witte gemeenschap nodig.

Een tweede argument is dat geweldloos verzet de gemeenschappen van kleur die de voorhoede zal zijn in deze strijd, gaat verbinden. Het overgrote deel van de mensen van kleur is niet gewelddadig en is instinctief voor het oplossen van problemen via dialoog en verzoening. Gewelddadige acties zal de gemeenschap scherp verdelen in voor- en tegenstanders van geweld en grote groepen ervan weerhouden om in verzet te gaan.

Geweldloos verzet zal meer mensen in verzet brengen en daardoor de strijd verbreden.

Tot nu toe is geweldloos verzet vorm gegeven in demonstraties tijdens de intocht. Welke andere vormen zijn denkbaar? Dit moet een kwestie zijn van openbare discussie in onze gemeenschappen.

Het organisatievraagstuk

Tenslotte zal het organisatievraagstuk bij de kop moeten worden genomen. Er moet een initiatief komen voor een brede conferentie over een antwoord op witte fundamentalisten en PVV-Pieten en een coherente strategie over geweldloos verzet. De voorbereiding van de conferentie is minstens zo belangrijk als de uitvoering. Het moet een conferentie zijn die de traditionele activistenvergaderingen ontstijgt en mensen een podium geeft die met elkaar van mening verschillen. We moeten leren dat activisten met verschillende meningen en strategieën het normaal vinden om respectvol met elkaar in discussie te gaan in plaats van elkaar op Facebook af te maken. Eenheid in en verbreding van de strijd is meer dan ooit belangrijk om het initiatief terug te halen.

 

Otto Huiswoud, Marcus Garvey en Anton de Kom

Inleiding

In een lezenswaardig artikel over de zoektocht naar de verborgen zwarte geschiedenis van verzet is Mitchell Esajas ingegaan op het opmerkelijk verhaal van Otto Huiswoud en zijn partner Hermien. Dat artikel is het uitgangspunt voor deze bijdrage. Esajas behandelt een debat tussen Marcus Garvey en Otto Huiswoud over de relatie tussen ras en klasse, waarbij Garvey het belang van ras benadrukte en Huiswoud het belang van klasse. Aan het eind van zijn artikel stelt Esajas de vraag: “Wie had gelijk vanuit historisch perspectief, Garvey, Huiswoud of zat er in elk van hun visies een kern van waarheid?”

Deze bijdrage gaat in op die vraag, en nog verder.

Sociaal-democraten en communisten

Het marxisme heeft lange tijd een enorme aantrekkingskracht op anti-koloniale activisten over de hele wereld. De Russische revolutie van 1917 was een inspiratiebron voor veel strijders tegen het kolonialisme.

Ho Chi Min (1890-1969), de leider van de Vietnamese revolutie, vertolkte de gevoelens van anti-koloniale activisten na de overwinning van de Russische arbeiders en boeren op kapitalisme en feodale overblijfselen in Rusland. Zijn autobiografisch verhaal is het verhaal van veel activisten uit de gekoloniseerde wereld. Net als Huiswoud en veel andere activisten vertrok Ho Chi Min uit zijn gekoloniseerde geboorteland naar de Westerse metropool waar hij werkte in allerlei baantjes. Als activist verspreidde hij pamfletten om de misdaden van de Fransen in Vietnam aan de kaak te stellen. De Russische revolutie was een enorme opsteker voor hem: “At that time, I supported the October Revolution only instinctively, not yet grasping all its historic importance. I loved and admired Lenin because he was a great patriot who liberated his compatriots; until then, I had read none of his books.” [1]

De Russische revolutie leidde tot een splitsing in de internationale socialistische beweging, die tot dat toe verenigd was in de Tweede Internationale. Twee stromingen stonden tegenover elkaar: de sociaal-democraten en de communisten.

Ze hadden verschillen op een breed aantal terreinen, o.a.:

  • Kapitalisme: de sociaal-democraten wilden het kapitalisme hervormen, de communisten wilden het afschaffen en een planeconomie vestigen.
  • Strategie en strijdmethode: de sociaal-democraten willen het parlement gebruiken om het kapitalisme te hervormen, de communisten wilden een revolutie organiseren om de parlementaire democratie te vervangen door arbeiders- en boerenraden.
  • Partij-organisatie: de sociaal-democraten wilden een partijorganisatie opbouwen om verkiezingen te winnen voor een parlement, de communisten wilden een strijdbare voorhoede-organisatie die een gewapende revolutie kon leiden om een nieuw politiek systeem te vestigen.
  • Internationaal: de sociaal-democraten waren internationaal verenigd in de Tweede Internationale, de communisten wilden een Derde Internationale oprichten.

De “koloniale” en “neger” kwesties

Op het punt van de koloniën was het verschil ook groot. De sociaal-democraten wilden het behoud van de koloniën, de communisten wilde de bevrijding van de koloniën.

Na de Russische revolutie woedde de discussies in veel socialistische partijen over de twee lijnen. Ho Chi Min vertelt hierover: “Heated discussions were … taking place in the branches of the Socialist Party about the question whether the Socialist Party should remain in the Second International: should a Two and a Half International be founded or should the Socialist Party join Lenin’s Third International? I attended the meetings regularly, twice or thrice a week, and attentively listened to the discussion. First, I could not understand thoroughly. Why were the discussions so heated? Either with the Second, Two and a Half or Third International, the revolution could be waged. What was the use of arguing? As for the First International, what had become of it? What I wanted most to know – and this precisely was not debated in the meetings – was: which International sides with the peoples of colonial countries? I raised this question – the most important in my opinion – in a meeting. Some comrades answered: It is the Third, not the Second International. And a comrade gave me Lenin’s ‘Thesis on the national and colonial questions’ published by l’Humanité to read. There were political terms difficult to understand in this thesis. But by reading it again and again, finally I could grasp the main part of it. What emotion, enthusiasm, clear-sightedness and confidence it instilled into me! I wept for joy. Though sitting alone in my room, I shouted out aloud as if addressing large crowds: ‘Dear martyrs, compatriots! This is what we need, this is the path to our liberation!’. After that I had entire confidence in Lenin, in the Third International.”[2]

De kennismaking van veel activisten uit de koloniën met socialisme en communisme was niet via the Marxistische theorie, maar via de anti-koloniale praktijk, zoals het voorbeeld van Ho Chi Min aangeeft.

Een belangrijke discussie in de internationale socialistische beweging was de discussie op het tweede congres van de Derde Internationale over de zogenaamde stellingen over de nationale en koloniale kwesties in 1920, waar Ho Chi Min naar refereert. Een belangrijke conclusie was dat All communist parties must support by action the revolutionary liberation movements in these countries. The form which this support shall take should be discussed with the communist party of the country in question, if there is one. This obligation refers in the first place to the active support of the workers in that country on which the backward nation is financially, or as a colony, dependent.”[3]

De communisten moesten dus alle steun geven aan de nationale bevrijdingsbewegingen in de koloniën, vooral de communisten in de landen van de kolonisator. Deze stelling kon rekenen op sympathie bij veel activisten uit de koloniën voor de Russische revolutie en het communisme.

De stellingen over de nationale en koloniale kwesties ging over de koloniën. Maar hoe zat het met het rassenvraagstuk in Amerika? Het vierde congres van de Communistische Internationale nam in 1924 een resolutie aan die door Otto Huiswoud (1893-1961) was gepresenteerd onder de naam Billings. Daarin gaf hij een toepassing van de stellingen over de nationale en koloniale kwesties op de zogenaamde “Negro Question”. De eerste twee van de vier stellingen luiden als volgt:

“1. The fourth congress recognizes the necessity of supporting every form of the Negro movement which undermines or weakens capitalism, or hampers its further penetration.

  1. The Communist International will fight for the equality of the white and black races, for equal wages and equal political and social rights.”[4]

Huiswoud had een economische benadering van het “rassenvraagstuk” geheel in lijn met de Marxistische klassenanalyse.

Het is al een opmerkelijke prestatie voor een jongeman uit een Nederlandse kolonie zonder enige intellectueel klimaat om naar Amerika te gaan, daar een leidende figuur te worden in de Amerikaanse communistische beweging en ook nog eens de indiener te zijn op het congres van de Derde Internationale, die toen heel prestigieus was. In veel boeken over de geschiedenis van de Amerikaanse socialistische beweging komt hij prominent voor.

Alleen al om deze reden verdient Huiswoud onze respect en waardering.

Zijn verdiensten lag vooral op het vlak van organisatie. Op het gebied van de Marxistische theorievorming heeft hij geen bijdrage geleverd.

Zwarte marxisten en anti-kolonialisten

Dat is anders voor veel zwarte marxisten uit het Carïbisch gebied. In zijn boek “Black Marxism. The making of the black radical tradition” behandelt Cedric Robinson bijdragen van Marxisten als W.E.B. Du Bois en C.L.R. James.[5] Du Bois is bekend vanwege zijn analyses van de geschiedenis van Zwarten in Amerika en het pan-Africanism. C.L.R. James is ook een grote naam, niet alleen vanwege zijn geweldige analyse van de Haïtiaanse revolutie in The Black Jacobins, maar ook vanwege zijn bijdragen aan de Marxistische theorie (staatskapitalisme, hegeliaanse dialectiek).

Maar er zijn meer zwarte Marxisten, nota bene uit het Caribisch gebied. Oliver Cox – net als C.L.R. James geboren in Trinidad – schreef een monumentaal werk over de relatie tussen ras, klasse en kaste.[6] Daarin probeert hij de marxistische filosofie (historisch materialisme) toe te passen op de relatie tussen ras, klasse en kaste.

Deze marxisten probeerden vanuit de marxistische theorie greep te krijgen op het verschijnsel racisme.

Huiswoud zit helaas niet in dit rijtje.

Het Caribisch gebied leverde wel zwarte denkers die buiten de marxistische theorie analyses leverden over racisme en kolonialisme, maar wel met grote sympathie voor het marxisme. Frantz Fanon is een voorbeeld. Fanon heeft de psychologische effecten van racisme en kolonialisme gefileerd in zijn meesterwerken “Zwarte Huid, Blanke Maskers” en “De verworpenen der aarde”.

Anton de Kom ligt dichter aan tegen Fanon en C.L.R. James. De Kom verkeerde in Nederland in communistische en anti-imperialistische kringen. Hij zag de psychologische effecten van racisme en kolonialisme in Suriname in de wijze waarop haar geschiedenis is vervalst. Hij legt bloot hoe geschiedschrijving de koloniale geest vormt. En net als James heeft hij ook daadwerkelijk met succes gepoogd om de geschiedenis te herschrijven in zijn boek “Wij Slaven van Suriname”. Die bijdrage heeft een enorme impact gehad op veel anti-koloniale activisten in en uit Suriname.

Dekoloniale denkers

De bijdrage van Marcus Garvey is van een heel andere orde. Hij zit volledig buiten het marxistisch kader en presenteert een alternatief theoretisch raamwerk en organisatie.

Garvey zag dat “ras” en racisme niet toevallige of bijkomstige aspecten zijn van het kapitalisme. Het is basis van een wereldsysteem dat met het Westers kolonialisme in het leven is geroepen sinds 1492. Dit systeem had niet alleen een economische dimensie (uitbuiting), maar ook een politieke (onderdrukking en onderwerping), een sociale (de organisatie van sociale relaties langs lijnen van ras en etniciteit) en een culturele (mental slavery). Garvey heeft dat uitgewerkt in een fijnmazige analyse van al deze aspecten. Maar meer nog dan aan theoreticus, was hij ook een geweldige organisator. Hij organiseerde een miljoen zwarten rond zijn filosofie van zwarte bevrijding. Economische bevrijding was niet persé de bevrijding van de heersende klasse, maar bevrijding van een economische mentaliteit waarbij je van anderen afhankelijk bent voor een inkomen. Politieke bevrijding was de bevrijding van Afrika waar uiteindelijk alle Zwarten naartoe konden gaan. Culturele bevrijding was de bevrijding van mental slavery. Huiswoud heeft deze complexe analyse nooit kunnen begrijpen vanuit de marxistische theorie.

De Russische revolutie van 1917 heeft de eerste socialistische staat gevestigd. Die staat is in 1991 ontbonden. De socialistische economieën zijn getransformeerd naar kapitalistische economieën. Dat heeft ertoe geleid dat veel marxisten van kleur – waaronder ik – verder zijn gaan kijken dan de marxistische theorie.

Er is een nieuwe theorie van bevrijding die een kritiek is op zowel het liberalisme als het Marxisme. Die theorie bouwt voort op bijdragen van mensen als Garvey in verschillende delen van de wereld. Er is nog geen coherente en samenhangend theoretisch raamwerk, maar er zijn belangrijke bouwstenen door verschillende denkers geleverd: epistemologie, economische theorie, sociale theorie en zelfs wiskunde.

De uitdaging voor de toekomst is om die coherente theorie verder te ontwikkelen.

Daarin zal geen plaats zijn voor de bijdrage van Otto Huiswoud. Zijn bijdrage en die van zijn partner Hermien ligt op een ander vlak die ook gewaardeerd moet worden en die Esajas heeft behandeld: een zwarte revolutionair die de moed had om het Nederlands kolonialisme te ontstijgen en op internationaal niveau een organisatorische bijdrage geleverd heeft aan de anti-koloniale beweging in Amerika, internationaal en later in Nederland.

Hij hoort thuis in het rijtje van respectabele voorvechters in de strijd tegen kolonialisme, racisme en kapitalisme.

 

Op 25 november vindt de opening plaats van de expositie Zwart & Revolutionair: het verhaal van Hermina en Otto Huiswoud in Vereniging Ons Suriname/The Black Archives, Zeeburgerdijk 19b, 1093 SK Amsterdam. Tijd: 17.30-22.00 uur.

De expositie is open tot 24 februari 2018 van Vrijdag tot zondag van 10:00 tot 18:00 uur. Entree na 25 februari ia vijf euro.

 

 

Bronnen

Cox, O. (1959): Cast, class and race. S study in social dynamics. Monthly Review Press. New York.

Degras, J. (ed.) (1955): The Communist International 1919-1943. Documents. Volume 1: 1919-1923. RIIA.

Duara, P. (ed.) (2004): Decolonization. Perspectives from now and then. Routledge. London.

Ho Chi Minh (2004): The path that led me to Leninism. in: Duara, P. (ed.) (2004), pp. 29-31.

Kom, A. de (2009): Wij Slaven van Suriname. Contact. Amsterdam/Antwerpen.

Robinson, C. (1983): Black Marxism. The making of the black radical tradition. University of North Carolina Press. Chapell Hill.

[1] Ho Chi Minh (2004), p. 30-31.

[2] Idem.

[3] Lenin, V.I. (1920).

[4] Degras, J. (ed.) (1955), p. 401.

[5] Robinson, C. (1983).

[6] Cox, O. (1959).

Balfour Declaration 1917: 100 Jaar Palestijns Verzet, 16 november Amsterdam 19.00-22.00 uur

2 november 2017 markeert het 100-jarig bestaan van de Balfour Verklaring: het moment dat de imperiale Britten besloten om het reeds gekoloniseerde Palestijnse gebied te overhandigen aan een groep Zionisten met als doel de stichting van de staat Israel.

Na verloop van tijd zijn honderden duizenden Palestijnen verdreven van hun thuisland en genoodzaakt om zich elders te vestigen in een gebeurtenis wat de Nakba (catastrofe) wordt genoemd. Tot op de dag van vandaag worden Israëlische nederzettingen gebouwd op Palestijnse dorpen, word Palestijns grondgebied bezet en in toenemende mate ont- en toegeëigend. Ook de Palestijnse keuken, cultuur en tradities worden met uitwissing bedreigd. De continuerende en historische kolonisatie van Palestina en het geweld dat daarbij gepaard gaat word door menige experts zoals de Israëlische historicus Ilan Pappé ookwel aangeduid als een ‘stapsgewijze genocide’. De Balfour Verklaring heeft dus ook een Palestijnse kant van het verhaal.

Op 16 november 2017 organiseren Studio K, Studenten voor Rechtvaardigheid in Palestina – SRP en Back To Palestine een bijeenkomst bij het honderd jarige bestaan van de Balfour Verklaring, die tot de dag van vandaag het tragische lot heeft getekend van de Palestijnse bevolking in bezet Palestina en de diaspora. De vragen die op de bijeenkomst behandeld zullen worden, zijn onder meer: wat is de betekenis van de Balfour Verklaring? Hoe hebben Palestijnen zich verzet sinds het uitroepen van de verklaring in 1917? Hoe proberen Palestijnen bijvoorbeeld de kolonisatie van hun cultuur en tradities (zoals het marketen van traditionele Palestijnse gerechten als ‘Israelisch’) tegen te gaan? Hoe wordt het Palestijnse verzet hier, in Nederland, ondersteund? Welke organisaties en voorbeelden zijn er? Welke politieke partijen hebben de Palestijnse kwestie op hun agenda staan en kunnen we motiveren om voor de Palestijnse zaak op te (blijven) komen?

 

PROGRAMMA

– Palestijns-Nederlandse wetenschapper Hanine Hassan, bekend van o.a. haar stukken op Al-Jazeera, gaat in op het Palestijnse verhaal sinds de Balfour Verklaring in 1917 en de rol van de internationale boycotbeweging tegen ‘Israel’ bij het komen tot een rechtvaardige oplossing voor de Palestijnen.

– SRP ( Studenten voor Rechtvaardigheid in Palestina) deelt zijn/haar ervaringen over hoe je als Nederlandse student het Palestijnse verzet kunt steunen.

– Panel met oa burgerrechtenbeweging Movement X en Fatima Faid die actief is bij politieke partij Artikel1.

 

Entree voor het evenement bedraagt 3 euro. Er hoeft van te voren niet te worden gereserveerd, de kaartjes kunnen op locatie gehaald worden.

Adres: Studio/K, Timorplein 62, 1094 CC Amsterdam

Aanmelding: https://www.facebook.com/events/294718934361044/

Bronnen

IHRC heeft de volgende bronnen samengesteld over de Balfour Declaration.

Artikelen

  1. The Balfour Declaration: Palestine’s British and Zionist Colonial Legacy – Hatem Bazian
  2. The Balfour Declaration Destroyed Palestine, Not the Palestinian People – Ramzy Baroud
  3. Israel simply has no right to exist – Faisal Bodi
  4. Balfour at 100: A legacy of racism and propaganda –  Dan Freeman-Malloy
  5. Remembering Balfour: empire, race and propaganda – Dan Freeman-Malloy

Videos

  1. Independent Jewish Voices: 100 Years After Balfour FULL FILM (24 min)
  2. David Cronin discusses his book Balfour’s Shadow at IHRC (1 uur en 20 min)

BOOK (PDF):

Towards a New Liberation Theology – Reflections on Palestine  – eds Arzu Merali and Javad Sharbaf

Verder zijn er nog twee boeken waar we de aandacht op willen vestigen:

ON THE SOCIOLOGY OF ISLAM: http://shop.ihrc.org/on-the-sociology-of-islam-ali-shariati-3

AMERICAN EXCEPTIONALISM, EUROCENTRISM AND OTHERISATION OF MUSLIMS: http://shop.ihrc.org/american-exceptionalism-eurocentrism-and-otherisation-of-muslims-saied-reza-ameli